Terug-en vooruitblik

Gister ontmoette ik een“oude bekende”.
“Ik zie je nog komen”, zei hij, “op je fietsje bij Seventy."
Ja, lang geleden, maar als de dag van gisteren,  voerden  we lange gesprekken in het nachtleven van Middelburg.

Het is wel mooi om te merken dat ik me 34 jaar later, nog  steeds dezelfde voel. In wezen ben ik niet echt veranderd. Nog steeds heb ik dezelfde drive om mezelf spiritueel te ontwikkelen.

Destijds bestudeerde ik al serieus astrologie en was ik er zeker van dat er meer was tussen hemel en aarde. Ook schreef ik gedichten met het gevoel dat er ooit een boek van zou komen. Van binnen voelde ik me een schrijfster.

Ook hij had zijn idealen: filosofie studeren, muziek maken en ook: schrijven.

Tegelijkertijd en vervolgens, waren er allerlei zaken die onze tijd opslokten. Studie, werk, liefdesleven met tranendal, kinderen, een echtscheiding, kortom: het normale leven.

Toch, nu, 34 jaar later, ondanks alles wat het leven van ons heeft gevraagd, zie ik dat we hebben vastgehouden aan onze idealen. Een groot deel van die dromen hebben we zelfs gerealiseerd.

Hij is uiteindelijk toch nog afgestudeerd in de filosofie, is doorgegaan met muziek maken en probeert nog steeds om te schrijven.
Ik heb, zelfs toen ik kleine kinderen had, elke dag een uur besteed aan yoga en meditatie, terwijl ik s’avonds astrologie studeerde en het ene spirituele boek na het andere las. Uiteindelijk heb ik zelfs opleidingen gevolgd in die richting en heb er mijn beroep van gemaakt.

Wat ik wel heel grappig vind is dat hij nu het “Filosofisch Café” organiseert en ik het “Spiritueel Café”!

Intussen zijn mijn kinderen al volwassen en leiden hun eigen leven. Je zou denken dat ik nu alle tijd en ruimte heb, maar gek genoeg valt dat behoorlijk tegen. Het gewone, dagelijkse leven kost zo veel tijd! En nog steeds wordt er daarnaast van alles van me verwacht.

De afgelopen jaren vroeg ik me herhaaldelijk af: “Hoe kan dat nou? Nou komt het er nog steeds niet van om dat boek te schrijven”. Mijn tijd en energie werden versnipperd door allerlei hulp-en bijstandsactiviteiten aan de mensen om me heen. Op den duur voelde ik me uitgeput en gefrustreerd. Ik kon zelf nergens meer aan opladen en voelde me volledig opgebrand.                          

Ik moest mijn leven anders gaan inrichten, mijn prioriteiten opnieuw stellen.  

Ik werd 56 en dacht: “Stel je voor dat ik nog 20 fitte jaren voor de boeg heb, hoe ga ik die dan inrichten? 

Ga ik het zelfde doen als ik de afgelopen 30 jaar van mijn leven heb gedaan? 

Gaat een groot deel van mijn tijd op aan zorgen voor anderen? Er zijn nu de kleinkinderen en hun werkende ouders, dus : oppaswerk genoeg voor Oma.
Ik moest mensen gaan teleurstellen om voor mezelf meer rust en ruimte te scheppen.

Vorige week werd ik alweer 57, maar wanneer komt dat boek er nou eindelijk eens? 

Ik heb het gevoel dat de tijd begint te dringen.
Wanneer wordt “Later” “Nu”?

Dit moment in mijn leven vraagt om een radicale keuze: de keuze voor NU.