Stel je voor: je gaat naar het strand. Je komt het duin over en je ziet dat het eb is. Wat doe je?
‘Lekker wandelen’, zeg je nou misschien. O.k.
Stel je voor: Je gaat naar het strand. Je komt het duin over en je ziet dat het vloed is. Wat doe je?
‘Zwemmen’, zeg je nou misschien. O.k.
Stel dat het vloed is en 2 graden onder nul?
‘Nee, niet zwemmen dan. Genieten van de wind, het geluid en de geur van de zee.’
Stel het is eb en 30 graden?
‘Een parasol opzetten en een ijsje eten. Het wordt vanzelf weer vloed.‘ O.k.
Tot zover is het: ‘Je maakt er geen verhaal bij’.
Je kunt er ook voor kiezen om er wel een verhaal bij te maken: ‘Dat heb ik nou altijd. Als ik eens wil zwemmen is er geen water.’
‘Ja hoor, wil ik eens een lekkere strandwandeling maken, is er geen strand maar water.’
Als het over het strand gaat, of over het weer, hebben we wel geleerd, dat we daar geen invloed op hebben en zijn we wel geneigd om te accepteren wat er is. We vatten het (hopelijk) niet persoonlijk op.
Helaas op vele andere momenten, in andere situaties in ons leven, zijn we echt ‘verhalen makers’.
De verhalen die we ons zelf vertellen hebben invloed, ook als we ons dat niet bewust zijn.
Wat ik mezelf vertel heeft invloed op mijn humeur, op mijn houding en op mijn energie.
Wat als ik er geen verhaal bij zou maken?
Of als ik denk aan wat ‘Een cursus in wonderen’ zegt: ‘De feiten zijn neutraal’.
Of zoals ik Els Thissen vaak heb horen zeggen:’Je bemoeit je er niet mee’.
Hèhè, wat een rust geeft dat. Het lijkt wel vakantie!
Vandaag ga ik het weer eens oefenen.
Leven... en er geen verhaal bij maken.
