Het is mistig en onderweg begint het zelfs te regenen, maar ik voel me alsof ik naar een feest ga. Als we er aankomen en ik het uitgestrekte oranjekleurige veld zie, is het ook echt een feest. De afrikaantjes, op fragiele steeltjes van ongeveer 40 centimeter hoog, verspreiden een zoete geur als ik erdoorheen loop.
Dan kom ik in de cirkel. Ik loop naar het midden en doe mijn ogen dicht, om de energie te voelen.
Tijd en ruimte vallen weg. Rust en stilte strekken zich uit.
Ik voel me heel groot. Er lijkt geen referentiekader te zijn, waaraan ik mijn lengte kan meten.
Ik ruik de zoete geur van de bloemen vermengd met de geur van de aarde. Een beetje als schroeiende pompoenen.
Ik loop daarna door de andere cirkels van deze uitgestrekte formatie.
De regenbui gaat over in een hagelfestijn en de cirkels raken bezaaid met grote witte parels.
Niets lijkt normaal op deze plek en ik geniet voluit, totdat mijn sokken doorweekt zijn met ijswater en dat toch wel erg koud wordt.
Dan ga ik terug door de geurende Afrikaantjes met een gevoel dat ik wil huppelen en springen.
Wow! Wat een sensatie.
De foto's zijn een helaas niet scherp, maar je ziet wel op verschillende ervan lichtbolletjes. Vooral op de eerste foto. Dat zijn energiebollen die vaak te zien zijn op foto's in graancirkels.
