Eenheid.

27-10-11

Dinsdagavond was ik bij een meditatie avond, waar we eerst praatten over de stelling: “There is only one, not two”. Vrij vertaald : “ We zijn allemaal één , niet twee” . Ofte wel: Er is alleen maar eenheid, geen dualiteit.  Het ging erover dat we onszelf als fragmenten ervaren in de wereld, maar als we zouden begrijpen dat we allemaal één zijn, zouden alle verschillen en problemen wegvallen. De aanwezigen brachten 1 voor 1, ( ja, dat gaat nou eenmaal niet anders in deze gefragmenteerde wereld) naar voren wat er in hen opkwam, n.a.v. dit idee.

Wat ik mooi vond, was dat er iemand zei: “Ik was er al, voordat ik iemand werd”. Dat verwoordt heel mooi dat we ooit eerst in die eenheid waren, voordat we ons er als individu uit kristalliseerden.

 Zelf probeerde ik te achterhalen wanneer ik dat gevoel van eenheid heb ervaren in mijn leven. Ik zei: “Als ik daarop terug kijk, zie ik dat het me overkomt. Ik heb daar geen invloed of controle op”. Toen ik er later over doorpraatte met een vriendin, kwam ik erop dat het te maken had met overgave. Juist met alles te laten vallen om die controle te kunnen hebben. De vriendin wees me erop dat er in die situaties ook een urgentie was om dat te doen. Er was een enorme druk, een spanning, waardoor ik geen kant meer op kon en dan, ja, dan die overgave aan iets dat groter is dan ik. Daar overkomt me dan ineens dat gevoel van eenheid en complete liefde.

In mijn leven ga ik uit van het principe: “Wat goed is voor mij, is ook goed voor de ander”. Dat lijkt misschien heel egoïstisch, maar zo voelt het voor mij niet, want daarmee ga ik juist ook uit van die eenheid. Alleen, ik voel sterk dat ik eerst voor mezelf moet zorgen, omdat ik mezelf zo vaak vergeet en oversla. Als Christelijk, Calvinistisch opgevoede vrouwen zijn we geleerd om dat te doen en voor mijn gevoel klopt dat niet. Ik zou dan minder belangrijk zijn dan de ander en juist in het Christendom hebben we de stelling: “Heb u naaste lief, gelijk uw zelve”. Daarin lees ik toch heel duidelijk dat er van uit wordt gegaan dat ik van mezelf houd, want  als ik evenveel van de ander houd als van mij zelf en het blijkt dan dat ik niet van me zelf houd…ja, dan is het voor die ander dus ook niet best.

Opeens begrijp ik wat er voor mij niet helemaal klopte aan wat ik iemand hoorde zeggen die ontwikkelingswerk doet. Hij zei: ”Dit is niet voor mezelf, maar voor de wereld”. Als we allemaal één zijn, dan is dat dus onmogelijk.  Dan is het: Wat ik aan de ander geef, geef ik aan mezelf.

En: Wat ik de ander onthoud, onthoud ik mezelf.

En: Wat goed is voor mij is goed voor de ander.

Ik denk  ook aan een zin uit ”Een cursus in wonderen”: Geven en ontvangen zijn één.

Ik zou het nog stukje verder kunnen doortrekken: Het is onmogelijk om iets te doen of na te laten, zonder dat dat invloed heeft op het geheel.

Maar….aangezien eenheid het enige is dat bestaat en we er dus niet echt buiten kunnen zijn...tja, hier proberen we dat met onze rechter- en linkerhersenhelft te begrijpen, maar dat gaat pas lukken als die 2 kortsluiting maken= een worden en we in een klap weer in de eenheid belanden, waar we dus eigenlijk al nooit echt weg geweest waren.